شعر که گفتم از پریسا ختائی

* شعر که گفتم *

تو بیا و بنگر و بیازمای خود را

تا توانی بنگر و دریاب خود را

تو عشقی ، تو نابی ، بیا وبشناس خود را

در تو سهمی نباشد هیچ ، بنما خود را

تو نثری ، تو شعری ، تو آغاز هر عشقی

نگو تاریک و سهم است هر آن سو ، که تو آوازه عشقی

شعشعهٔ راه عشق بنمودیم بر راه تو

شاید شود این راه هدایتی بر راه تو

تویی در همهٔ راهها محفوظ جان

تویی در راه آشکار و نهان محبوب جان

با ستم مزن آتش بر خرمن عمر

که نیست هیچ سرمایه ای بر تو ، ارزشتر از عمر

عمر برتو کافیست نگو که اغیار کنم چیست ؟

مخراش دلها را که همان عمر بر تو فانیست

جزای عشق همین است که گفتم

که گر خراشی دلی ، محبوب جان نباشی که گفتم

گر بنمایی خود را ساده دل

رندی کردی و آشکار شد خوشدلی که گفتم

چون در آستان منی محفوظ منی

شود آشکار دیوان عشق در پناه من ، که گفتم

خواهی شوی همراز در آستان من

باید که هم سو شوی با من که گفتم!

* پریسا ختائی *

آرشیو تمامی اشعار پریسا ختائی