داستان کوتاه نمی خوام حسرت بخورم

اولین باری که بعد از کلی وقت دیدمش ، وقتی یک جورهایی هنوز دلخور بودیم و سرسنگین ،

گفتم : اگه یه روزی بفهمی من یه مریضی خیلی سخت دارم چیکار میکنی؟

اخم کرد و پرسید : یعنی چی ؟

دوباره گفتم : یعنی همین دیگه ، فکر کن من الان بیمارم ، مریضیم هم خیلی سخت و حتی… کشنده ست…

فنجان چایش را گذاشت روی میز و زل زد در چشمهایم ،

با لحنی نگران پرسید : یعنی چی این حرفا ؟؟ طوری شده ؟!

لبخند زدم : بابا فقط دارم یه سوال می پرسم ،

بعد فنجان چایم را زیر نگاه ادامه دار و غمگینش سر کشیدم و دیگر به موضوع ادامه ندادم.

آن روز تا آخرین لحظه ی با هم بودنمان تمام حواسش به من و حرفهایی که میزدم بود.

البته فکرش درگیر بود و گاهی می گفت : ببخشید ، حواسم نبود ،

دوباره بگو : هر بار هم که خطابش می کردم با جانم ؟ جانم؟

جواب می داد و حتی لحظه ای دستم را رها نمی کرد.

وقتی داشتیم دیدار آن روز را به پایان می بردیم گفتم : من امروز فقط یه سوال پرسیدم ،

منظوری نداشتم ، حالم هم خوبه ، چرا جوری رفتار میکردی انگار این آخرین باره که منو میبینی ؟

گفت : میدونم ، اگرم مریض بودی هرگز به من نمی گفتی !

امروز که داشتم میومدم پیشت ، سه نفرو دیدم با هم بودن ،

یکی شون جدا شد داشت از خیابون رد میشد ،

یه موتور زد بهش ، سالم موند ، ولی می تونست نمونه !

نگاهم کرد اگه الان که از هم جدا شدیم ، موقع رد شدن از خیابون ، یه ماشین…

دستم را فشرد نمی خوام حسرت بخورم !

پایان.